رفته‌ام از یاد

در خیالات خودم میگردم اما نیستی

نیمه شب می آیی و تا صبح فردا نیستی

یک زمانی مونسم بودی نمیدانم چرا

فکر رفتن میکنی اهل مدارا نیستی

ضجه ها را ریختم دیشب کنار پنجره

آمدی دیدی ولی فکر تسلا نیستی

واژه واژه شعر می بافم در این شهر فریب

یخ زده آغوش ِ تو لای غزل ها نیستی

عطر تو‌می پیچد اما باز حاشا میکنی

کاش می دانستم از اول که با ما نیستی

ناله ی مرغ شباویزم به گوش کوچه ها

مأمنی بر قلب این شبگرد تنها نیستی

عاشقت بودم‌ ولی هرگز نمی شد باورم

رفته ام از یاد و دیگر مرغ شیدا نیستی

ما هم خدایی داریم…

نور؛ تاریکی؛ نور؛ تاریکی؛ نور…

بارانی که روزها

بالای شهر ایستاده بود

عاقبت بارید

تو بعدِ سال ها به خانه ام می آمدی...

 تکلیفِ رنگ موهات

در چشم هام روشن نبود

تکلیفِ مهربانی ، اندوه ، خشم

             و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم

 تکلیفِ شمع های روی میز

                                 روشن نبود

من و تو بارها

زمان را

 در  کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم

و حالا زمان داشت

                       از ما انتقام می گرفت

در زدی

باز کردم

سلام کردی

اما صدا نداشتی

به آغوشم کشیدی

اما

سایه ات را دیدم

                     که دست هایش توی جیبش بود

به اتاق آمدیم

شمع ها را روشن کردم

ولی

هیچ چیز روشن نشد

نور

تاریکی را

           پنهان کرده بود...

بعد

بر مبل نشستی

در مبل فرو رفتی

در مبل لرزیدی

در مبل عرق کردی

پنهانی،بر گوشه ی تقویم نوشتم:

                                      نهنگی که در ساحل تقلا می کند

                                      برای دیدن هیچ کس نیامده است

«گروس عبدالملکیان»

هورآسا…

قسم میخورم تو این ۱۳ سال رفاقت، حتی یک لحظه نامهربونی ازت ندیدم

و شهادت میدم تو بی آزارترین موجود روی زمین بودی! 

بارون چشام بند نمیاد؛ بخدا دست خودم نیست

چرا هرکی که خوبه، زود میره؟؟

چرا تنهام گذاشتی رفیق؟؟؟