انتظار

مژگان به هم بزن، که بپاشی جهان من

کوبی زمینِ من به سر آسمان من…!

درمان نخواستم ز تو، من درد خواستم!

یک درد ماندگار: بلایت به جان من

می سوزم از تبی که دماسنج عشق را

از هُرمِ خود، گداخته زیر زبان من

تشخیص درد من، به«دلِ خود»حواله کن…

آه ای طبیبِ درد فروش جوان من!

«نبضِ مرا بگیر و ببر نام خویش را

تا خون بدل به باده شود در رگان من…!

گفتی غریبِ شهر منی؟! این چه غربت است؟

کاین شهر از تو می شنود داستان من…»

درسته که آخر صبر کردن بالاخره خوبه

اما قطعاً چیزی که از همین الان تا آخر خوب باشه، خیلی خیلی بهتره تا اینکه حالاحالاها انتظار بکشی و بکشی و بکشی … به امید آخرش! هرچند که مطمئن باشی بهش میرسی 

پرهیز اگر به حوری اش می ارزد

دیدار تو به صبوری اش می ارزد

کنعان شده دکمه دکمه ی پیرهنت

وقتش برسد به کوری اش می ارزد…

برای «تو»

بهونه ی همیشگی من!