عجیبه!

گاهی پیش میاد که من اصلا در مورد یه موضوع یا کار یا یه پدیده تا حالا فکر هم نکرده بودم چه برسه به اینکه مثلا انجامش داده باشم یا بهش اعتقاد داشته باشم. ولی نزدیکترین آدمهای اطرافم بهم شک میکنن و تو چشمام نگاه میکنن و میگن تو تا حالا دوس دختر داشتی؟!

من یه لحظه جا میخورم و میگم سوالت جدی بود؟! میگه آره!! جالب اینجاست که با این تعجب و جا خوردنِ من، طرف مقابل مطمئن میشه که حدسش درست بوده و من حتماً دوس دختر داشتم!!!!

نمیفهمم

واقعاً نمیفهممتون…

قبلا هم از این داستانها برام اتفاق افتاده که یه برچسبی بهم بچسبونن که هیییییییچ رقمه نمیچسبه! اصلا به گروه خون من نمیخوره!  و بنابراین هزارتا ناسزا و بد و بیراه تو دلم به یارو میگفتم. 

اما الان

۱- فقط سکوت میکنم ولی از اون لحظه به بعد، تخم کینه‌ی اون آدم توی دلم کاشته میشه و کم‌کم رشد می‌کنه و تبدیل به درخت جاودان نفرت میشه.

۲- هرلحظه بیشتر یقین پیدا میکنم که هیشکی ارزش اینو نداره که حتی جواب سلامش‌ رو بدم یا حتی بهش فکر کنم.